هشتم مارس روز جهانی زنان کارگر گرامی باد

گرامیداشت روز جهانی زنان کارگر …

روز جهانی زن

یاد بود 8 مارس ، هرچند به بهانه گرامی داشت یاد و خاطره زنان کارگر زحمت کش «کارگاه پارچه‌بافی نیویورک» آمریکا در سال 1857 میلادی می باشد که با رشادت ، قهرمانی و فدا نمودن جانشان ، توانستند صدای حق طلبانه تمامی زنان گردند، تخصیص چنین روزی با چنین عنوانی هم به همین سادگی نبوده و طی دهه ها مبارزه پذیرش و رسمیت چنین موضوعی در دستور کار دولتها و گروههای مختلف حقوق بشری قرار گرفت. اما امروزه گرامیداشت روز زن در اصل به پاس و احترام و گرامیداشت پیکار عموم انسانهای آزاده ای است که در طول تاریخ بر علیه تبعیض‌های (جنسی، طبقاتی، سیاسی، اجتماعی، نژادی، مذهبی، فرهنگی و غیره) مبارزه کرده و توانستند تا حدودی نابرابریها را از میان برداشته و لزوم نظرداشت به کرامت انسان و حقوق بشر و رعایت آنها را به صاحبان قدرت و ثروت تحمیل نمایند.

مروری کوتاه به نقش و جایگاه زنان ، نشان می دهد که بعد از دوران مادرسالاری تا به امروز مقام زن در جمیع جوامع انسانی آنچنان تنزل یافته که او را صرفاً به عنوان کالای تجاری و یا هدیه ای آسمانی از طرف خدا برای مردان تصور کرده اند ، که وظیفه ای جز تولید مثل ، نگهداری از فرزندان، خدمتکاری به شوهر و ارضای غرایض جنسی او ندارد ، و بعنوان یک انسان کامل حق و حقوقی ندارد. شوربختانه ترویج این ذهنیت محدود به مردان نبوده و خود زنان نیز بواسطه حجم باور نکردنی تبلیغات ، خود را در حد و قواره یک کالای جنسی قبول و حقوق خود را تنها در چارچوب آزادی های جنسی محض قابل تحقق و اعمال تصور می کنند! و در آن مسیر ناصواب و اشتباه ، قواعد اخلاقی را بعنوان اولین مانع هدف گذاری و لگدمال می کنند!

متأسفانه مکاتبی هم که در چارچوب دین و مذهب و عرفان ، بنام خدا به تبلیغ شان و منزلت زن و حقوق او پرداختند ، نه تنها نتوانستند تغییراتی تعیین کننده در نگرش غالب جوامع داشته باشند، بلکه به مرور، مروجین این مکاتب خود نیز به مدافعان سرسخت نابرابری جنسی تبدیل گردیدند.

امسال در حالی به استقبال روز جهانی دفاع از حقوق زنان کارگر میرویم که بشریت از یک سو توسط ویروس فراگیر کرونا و از سوئی تفکرات ضد عدالت ، برابری ،آزادی و کرامت انسانی مورد هجوم مضاعف قرار گرفته است .

به باور تشکیلات راه ملی آزربایجان جنوبی ، روز زن نیز در گرداب رسانه ای قدرتهای جهانی و صاحبان سرمایه گرفتار و لوث شده است و ماهیت آن به انحراف کشیده شده است.
متأسفانه در چنین روزی و به مناسبت آن ، به جای اینکه همانند دیگر روزهای تاریخی ، به اقتضای موضوع به بررسی حقوق زنان ، کارگران ، زبان مادری ، پناهندگان، تبعیض و… پرداخته و علل ناکامی و موانع عدم موفقیت در رسیدن به برابری کامل انسانها بررسی و راهکارهای جدیدی تدوین گردد، حتی همین یادمان سالانه مربوط به زنان نیز کاملا هدفمند از محتوای اصیل خود تهی و با تبلیغ و ترویج آئین ها و مراسمی مبتنی بر جشن و خوشگذارانی و شادمانی مقطعی و هدیه دادن از ناحیه مردان به زنان که تبلور استیلای آشکار نابرابری و قبول عملی عدم برابری است! و ترویج مصرف گرائی و…. به بیراهه کشیده شده است .

طی پروژه های رسانه ای اجرایی به دستور صاحبان قدرت ، بنام آزادی و برابری زنان، دقیقاً کرامت نفس و اخلاق و جایگاه والای انسانی زنان در جامعه و خانواده مورد حمله قرار گرفته است ، بطوری که در فرهنگ عمومی پیشتاز کنونی بسیاری از افراد ، تبدیل شدن زنان به وسیله و ابزاری برای ترویج مصرف گرائی، ونیز معرفی زن به عنوان کالائی قابل قیمت گذاری و غیره به هر قیمتی را ، آزادی و صاحب حق شدن زنان میدانند ، غافل از آنکه هدف از مبارزات برابری طلبانه زنان ، بدست آوردن حقوق مساوی با مردان در تمامی زمینه ها میباشد ، و نه اعلان رسمی و علنی تبدیل شدن به جنسی ضعیف، ظریف ، مبتذل ، مصرف گرا و کالائی برای عرضه به مردانی که تحت تاثیر افکار ارتجاعی حتی در جوامع موسوم به پیشرفته و مترقی هم ، کماکان نقش خریدار را بازی می کنند و کالای رایج این بازار و این معامله نیز تن و اندام زنان است! اگر در ماهیت شعار مشمئز کننده «تن من مال من است» که تنزل دهنده مقام و شخصیت زن به صرف جسم و بدن مادی او است ، کمی دقت شود قصد و غرض جریانهای مذکور به آسانی کشف می گردد.

اما به باور «ما» پیشرفت در زمینه شناسایی و اعمال حقوق برابر به بهای زیر پا گذاشتن سرمایه های معنوی و اخلاقی بشریت ، مقبولیت و وجاهت نداشته و فاقد هر نوع ارزش و اعتبار بوده و هر قدمی که در این زمین برداشته می شود باید به سمت و سوی تأمین کرامت انسانی و تعالی و تهذیب اخلاقی انسانها باشد و فعالیت های حقوق بشری ، خصوصاً در زمینه حقوق زنان و کودکان لزوماً و حتماً باید در راستای تقویت مبانی اخلاقی انسانها و جوامع صورت بگیرد و الا آن فعالیت ها و اقدامات صرفا ً ماهیتی ارتجاعی دارند که تنها لباس فریبکارانه حقوق بشری پوشانیده شده اند و در عمل نتایجی کاملا ضد حقوق بشری بدنبال داشته و بشریت را به سمت نابودی اخلاقی کاملی سوق می دهند.

در زندانی بنام ایران که علاوه بر باور و سنتهای غلط ، تفکرات ارتجاعی نیز به فرهنگ تبدیل شده و با روی کار آورده شدن جمهوری به اصطلاح اسلامی ، رنگ بوی دین و مذهب را نیز به خود گرفته ، بدون مبارزه ای سازمان یافته بر علیه سیستم فکری حاکم که نابرابری در تمامی زمینه ها را سرلوحه برنامه هایش قرار داده باشد ، غیر ممکن میباشد.

بی تردید مرتجعین حاکم قبول حقوق انسانی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی زنان و رفع ستم جنسیتی را برابر با نفی تفکر و موجودیت خود دانسته و به همین خاطر تا آخرین لحظه در مقابل آن مقاومت و بر علیه آن مبارزه خواهند کرد . به همین خاطر بدون نفی مبانی فکری رژیم و دیگر تفکرهای نابرابری خواهانه که امروزه در تفکر باستانگرایان فارس ریشه دوانیده و تبلور یافته و همانند ویروسی مسری به تمامی به اصطلاح اپوزیسیون رژیم نیز رسوخ کرده ، بدست آوردن حقوق برابر زنان با مردان غیر ممکن میباشد. هرچند که بدون اعتقاد به رهائی زن از قیود غیر انسانی و تبعیض آمیز و ایمان به برابری افراد انسان ، نیز هیچگاه نمیتوان جوامع انسانی را که نیمی از آن را زنان تشکیل میدهند آزاد و اعضاء آن را برابر و دارای عزت و کرامت انسانی به حساب آورد.

به باور ما بدون اعتراض و مبارزه با ستمی که مرتجعین در حق زنان در زندانی بنام ایران کرده اند نمی توان خود را مبارز، آزادیخواه ، عدالتخواه و ملتچی نامید و تنها زمانی می توان از موفقیت صحبت کرد که موانع و معضلات ذیل در رابطه با بانوان به کلی از جامعه ما ریشه کن شده باشند:
– عدم برخورداری از حق پوشش!
– نداشتن حق قضاوت!
– نداشتن حق ریاست جمهوری!
– ممنوعیت بسیاری از رشته های ورزشی!
– ممنوعیت صدای زنان در «موسیقی»!
– نداشتن حق مسافرت آزاد!
– نابرابری و اجحاف در حقوق و قوانین !
– تبلیغ نابرابری توسط رسانه ها و مروجین دین !
– تبلیغ زن به عنوان کالای جنسی، بویژه با ارتجاعی و کثیف ترین شیوه ممکن تحت عنوان «صیغه موقت»
– و…

چرا که دفاع از حقوق و برابری زن ، علاوه بر این که خود مبارزه ای برای رهائی حداقل نصف جامعه انسانی است ، عاملی است که مردان با زدودن اندیشه های ارتجاعی و میل به قبول اندیشه های برابری طلبانه ،خود را نیز از قید و بند تناقض درونی رها سازند و باور داشته باشند که « نمیتوان خود را مبارزی در راه نابرابری و تبعیض دانست اما در عمل نصف جامعه را حتی از تصور و فکر کردن به آن محروم ساخت.»

این باور قطعاً باید روزی همه گیر شود که ، راه نجات از ستم و مرارت و بدبختی و و تحقق عدالت و برابری و آزادی منوط است در به رسمیت شناختن تمامی حقوق برای تمامی افراد جامعه بدون توجه به جنسیت ، دین ، نژاد ، تبار ، خواستگاه و فرهنگ.

به همین خاطر تشکیلات میللی یول جهت تحقق خواستهای انسانی و قانونی ملت و ساختن آزربایجانی مدرن و دمکراتیک بر اساس حقوق بشر، کرامت انسان و اخلاق متعالی که بی تردید بدون برابری کامل حقوقی ممکن نمی باشد ، از تمامی مردم آزربایجان و بویژه زنان و مردانی که نه در حرف بلکه در عمل به برابری و رفع نا عدالتی باور دارند، میخواهد که با آشنایی از مواضع و الهام پذیری از راهکارها و سیاستهای اعلامی «تشکیلات راه ملی» که بر خواسته از خواسته های برحق و انسانی آنها است ، بتوانند جامعه ای عاری از تبعیض و خرافه و نابرابری و ستمگری در حق یکدیگر را پی ریزی نمایند ، باشد که بواسطه آن به الگوئی نیکو و ممتاز برای دیگر ملتها نیز تبدیل گردند. (همانطوری که در سرود ملی نیز مصداقاً چنین آرزویی تحت عنوان «قوجا شرقين چيراغیسان آزادليغين بايراغیسان» به زبان آورده می شود. ) بویژه برای ملل جوامع شرقی که سالهاست زندگی و حیات سیاسی و اجتماعی و سرزمینهای آنان به واسطه اعمال سیاستهای استعماری و استثمار و نیز استحمار به میدان تاخت و تاز چپاولگران و حیاط خلوت مرتجعین تبدیل شده است.

« تشکیلات راه ملی آزربایجان جنوبی»